Η κυτταρίτιδα είναι ένα «νόσημα» πολυπαραγοντικής φύσεως κι αυτό αναγνωρίζεται από όλους τους επιστήμονες του ιατρικού κόσμου. Μπορεί να προσβάλλει εντοπισμένα, εκλεκτικά ή διάχυτα και ανεξέλεγκτα το δέρμα και τους υποκείμενους ιστούς. Δεν είναι φλεγμονή όπως υποδηλώνει η κατάληξη του ονόματός της. Δεν είναι ασθένεια ούτε καν πάθηση (αν και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να γίνει επώδυνη).
Είναι γνωστή ως «φλοιός πορτοκαλιού» λόγω της εμφάνισής της.
Το πιο συνηθισμένα σημεία εμφάνισής της είναι:
Η κυτταρίτιδα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του γυναικείου σώματος. Αφορά αφενός όλους τους τύπους δέρματος και αφετέρου όλες τις ηλικίες. Δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις. Είναι «αισθητική μάστιγα» που πλήττει το 80% με 90% των γυναικών του πλανήτη.
Οποιαδήποτε εναπόθεση λιπιδίων στο εσωτερικό των λιποκυττάρων του επιφανειακού στρώματος του υποδόριου ιστού οδηγεί σε πάχυνση, δηλαδή “φούσκωμα” των λιποκυττάρων, με αποτέλεσμα αυτή η διόγκωση των μικροκυψελών του λιπώδους ιστού να τραβάει το δέρμα προς τα κάτω με ασύμμετρο τρόπο και να του προσδίδει την εικόνα του “φλοιού πορτοκαλιού”.
Το λίπος του υποδορίου δεν βρίσκεται ελεύθερο κάτω από το δέρμα. Είναι οργανωμένο και ακολουθεί τους κανόνες μιας συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής διαρρύθμισης. Συγκεκριμένα, ο λιπώδης ιστός βρίσκεται οργανωμένος μεταξύ δέρματος και μυών σε μικρά διαμερίσματα, μικρές κυψέλες. Τα τοιχώματα αυτών αποτελούνται από κάθετες ταινίες ινώδους συνδετικού ιστού οι οποίες ξεκινούν από τους μύες και καταλήγουν κάθετα πάνω στο δέρμα.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική διάταξη, κάτι δηλαδή σαν να έχω πολλά μικρά δωματιάκια, το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο, των οποίων το “πάτωμα” είναι οι μύες, το “ταβάνι” είναι το δέρμα και οι “τοίχοι” είναι ταινίες ινώδους συνδετικού ιστού με τις οποίες αφενός διαμερισματοποιείται το λίπος και αφετέρου καθηλώνεται και συγκρατείται το δέρμα επάνω στις περιτονίες των μυών και των συνδέσμων.
Τα διαμερίσματα αυτά περιέχουν λιποκύτταρα τα οποία στην ουσία βρίσκονται κλεισμένα σε μικρές “αποθήκες” με ανένδοτα, κάθετα προς το δέρμα τοιχώματα ινώδους συνδετικού ιστού με άμεσο επακόλουθο κάθε αυξομείωση του λιπώδους ιστού να προκαλεί αλλαγές στο μέγεθος και την αρχιτεκτονική των διαμερισμάτων αυτών.
Γιατί όμως και πότε “φουσκώνουν” και γίνονται οιδηματώδη τα λιποκύτταρα με αποτέλεσμα να προβάλλουν αντιαισθητικά στην επιφάνεια του δέρματος;
Η εξήγηση για το φαινόμενο της εντοπισμένης πάχυνσης και του τοπικού οιδήματος των λιποκυττάρων επιφανειακά ακριβώς κάτω από το δέρμα οφείλεται κατεξοχήν στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του λιπώδους ιστού αλλά κυρίως στην προβληματική μικροκυκλοφορία στην ανώτερη στοιβάδα του υποδορίου που έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη και στάση τοξικών ουσιών τοπικά στην περιοχή.
Συγκεκριμένα τα θρεπτικά συστατικά των τροφών μεταφέρονται μέσω των τριχοειδών στα κύτταρα και στη συνέχεια τα τοξικά προϊόντα του μεταβολισμού απομακρύνονται μέσω του λεμφικού συστήματος προς τη κυκλοφορία.
Το λεμφαγγειακό σύστημα είναι υπεύθυνο για την απομάκρυνση των προϊόντων του μεταβολισμού των κυττάρων προς τη συστηματική κυκλοφορία οπότε οποιαδήποτε διαταραχή στη μικροκυκλοφορία οδηγεί σε αδυναμία του λεμφικού συστήματος να απομακρύνει τις τοξικές ουσίες από το επιφανειακό στρώμα του υποδόριου ιστού με αποτέλεσμα τη συσσώρευση τοξικών ουσιών, την κατακράτηση νερού και τη δημιουργία οιδήματος.
Συμπερασματικά σημαίνει:
Από τι όμως προκαλείται; Ποια πιθανολογούνται ως κύρια αίτια; Η εμφάνισή της αποτελεί συνέπεια πολλών παραγόντων, βασικότεροι των οποίων είναι οι εξής:
Στην καταπολέμησή της, ασφαλώς και συστήνεται αποφυγή όλων των προδιαθεσικών παραγόντων και υιοθέτηση πρακτικών τακτικής σωματικής άσκησης και σωστής διατροφής.
Όταν όμως οι πρακτικές αυτές δεν επαρκούν, η σύγχρονη Κοσμητική Ιατρική διαθέτει πολλές διαφορετικές μεθόδους που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του.
Στην κλινική μας αντιμετωπίζεται με τη μέθοδο Cavitation.
Στην κλινική μας αντιμετωπίζεται με τη μέθοδο Cavitation.